خانه / عکس فیلم / خلاصه داستان و دانلود فیلم فراری با بازی ترلان پروانه + بیوگرافی بازیگران

خلاصه داستان و دانلود فیلم فراری با بازی ترلان پروانه + بیوگرافی بازیگران

در عکس فیلم بهمن ۲۲, ۱۳۹۵ 0 2,717 نمایش

خلاصه داستان و دانلود فیلم فراری با بازی ترلان پروانه + بیوگرافی بازیگران

خلاصه داستان و نقد فیلم فراری با بازی ترلان پروانه را در دنیای فیلم سایت دیلی مشاهده نمایید .

کارگردان: علیرضا داودنژاد
بازیگران: محسن تنابنده، ترلان پروانه، سحر دولتشاهی، سیامک صفری، رضا داوودنژاد و با حضور رضا کیانیان و سیما تیرانداز
سایر عوامل: نویسنده: کامبوزیا پرتوی، مدیر فیلمبرداری: محمود کلاری، فیلمبردار: محمد ابراهیمیان، صدابردار و صداگذار: پرویز آبنار، دستیار یک کارگردان و برنامه‌ریز: رضا سخایی، مدیر تولید: حمیدرضا وفایی، طراح صحنه و لباس: بابک کریمی‌طاری، طراح چهره‌پردازی: عبداله اسکندری، موسیقی: یحیی سپهری‌شکیب، امور فنی: نشاط پورفراهانی، فیلمبردار پشت صحنه: علی داوودنژاد، عکس: سجاد سپهری.

داستان فیلم: فراری داستان دختر ۱۸ ساله‌ای به نام گلنار با بازی ترلان پروانه را روایت می‌کند که از شهرستان به تهران می‌آید و تلاش می‌کند تا با ماشین «فراری» هشت میلیاردی، عکس یادگاری بگیرد.

گلنار مثل گلی بود…

**شاید خود «علیرضا داوودنژاد» هم آخرین باری را که نویسندگی فیلمنامه‌ی فیلمش را خودش بر عهده نداشته، به یاد نیاورد اما ماحصل همکاری این کارگردان باسابقه‌ی سینمای ایران با فیلمنامه نویس کارآزموده‌ای همچون «کامبوزیا پرتوی»، نتیجه‌ی درخشانی را حاصل شده که از لحاظ قوت حتی تنه به تنه‌ی بهترین آثار کارنامه‌ی داودنژاد یعنی «نیاز» و «مرهم» می‌زند.

**«فِراری» از آن دسته فیلم‌هایی است که آغاز و پایان به جایی دارد و در این میان نیز قصه‌ی خود را بدون لکنت و شسته رفته بیان می‌کند. همین امر نیز موجب می‌شود که بیننده پس از نمای پایانی فیلم با خیال راحت سالن نمایش را ترک کرده و مطمئن باشد که نه آنچنان چیز زیاده از حدی دیده و نه چیز خاصی را از دست داده است! اما علاوه بر شروع و پایان درست فیلم، بدون شک درخشان‌ترین لحظه‌ی «فِراری» آن‌جایی است که داستان خیالی دختری که رویای عکس گرفتن با «تنها» فِراری ۹٫۵ میلیارد تومانی ایران را دارد، با داستانی واقعی از تصادف هولناک یک خودروی گران قیمت که سال گذشته حواشی بسیاری را ایجاد نمود، تلفیق می‌گردد و این تلاقی هنرمندانه‌ی قصه‌ی فیلم و این رخداد حقیقی باعث غافلگیری شیرینی برای مخاطب شده و موجب می‌گردد که مخاطب به این فکر فرو رود که آیا آن‌چه که پیش از این در دل قصه‌ی اثر مشاهده نموده نیز ریشه در حقیقت داشته یا خیر؟

**جواب سوال بالا البته مثبت است زیرا حتی اگر ماجراهای این فیلم به صورت مصداقی حقیقت نداشته باشند اما مشخصا «نادر» و «گلنار» نماینده‌ی قشر خاصی از مردم اند همانگونه که «سجاد» نیز نماینده‌ی قشر معدودی از افراد با دسترسی‌های بسیار خاص می‌باشد. افرادی آن‌چنان ذی نفوذ که حتی خودروی‌شان نیز در تمام کشور، منحصربه‌فرد باشد. بدون شک مهمترین و البته هوشمندانه‌ترین وجه «فِراری» نیز تاکید آن بر همین منحصر به ‌فرد یا بهتر بگوییم تافته‌ی جدا بافته بودن «آقازادگانی» است که تنها کمی پیش‌تر راهشان را از همسنگران دیروزشان جدا کرده‌اند.
در رابطه با «فِراری» مفصل‌تر می‌توان سخن گفت که باشد برای زمان اکران فیلم اما چند ای کاش بر قلم نگارنده سنگینی می‌کند.

**ای کاش‌هایی از این دست که چه خوب‌تر می‌شد اگر فیلمساز معترض ما کمی جسورانه‌تر تیغ انتقاد خود را بر روی ویژه‌خواران می‌کشید و یا چه بهتر می‌بود اگر گلنارِ «فِراری» همانند مریمِ «مرهم»، شخصیت‌پردازی مفصل‌تری داشت و کمی بیشتر به خانواده‌ی وی پرداخته می‌شد تا ما نیز همانند فیلمساز از دلایل بریدن وی از خانواده‌اش و پناه بردن او به پول و ثروت آگاه می‌شدیم و همین‌طور نادر که تنها دلیل خوبی‌اش بیان اهل جبهه بودنش از زبان یکی از کاراکترهای فیلم است که به نظر برای این سطح از تعهد کافی به نظر نمی‌رسد.

گفتگو با عوامل فیلم سینمایی «فراری» در برنامه هفت

**علیرضا داوودنژاد: بنظر من دیدگاه سینمایی فراستی دیدگاه سرکوبگر، سازمانی، استدیویی، پلاتویی و نگاتیومحور است و این به سینمای قدیمی که ابزار و تجهیزات و … سینمایی را در اختیار نهادهای حاکمیتی قرار می داد و تولید فیلم ها زیر نظر این نهادها قواعد و دستوراتی را ایجاد کرده که فراستی در راستای این قواعد حرف میزند و چون دوره این قواعد گذشته، فراستی مجبور است با خشم و عصبانیت در این خصوص حرف بزند.

این فهم و تحلیل سینمایی برای سینمای آینده نگری که دارد از راه می رسد، مانع است و «فراری» نیز فیلمی در راستای سینمای آینده است و خیلی منطبق بر قواعد اصولی روایی و … نیست. اگر قرار است که جهان سینمایی «فراری» نقد شود، باید این مسئله درک شود.

تقریبا در همه فیلم از ۳ دوربین استفاده کردم. با تکنولوژی های جدید قدرت در جهان در حال تقسیم است و این نحوه تقسیم قدرت، شیوه حضور دیگری در این جهان به انسان می دهد. امروز شما با یک گوشی تلفن همراه می توانید یک سازمان صداوسیما تشکیل دهید. امروز تمام مناسبات ما در قاب است. مقصود این است که فراستی نیز باید تجدیدنظر کند و راجع به یک جهان با پشتوانه حرف بزند تا مجبور نباشد با دیالوگ های تحکیمی و قاطعانه درباره مسائل حرف بزند.

**رضا داوودنژاد: خیلی سخت فکر می کنم بتوانم یک روز فیلم بسازم. چون وقتی پدر را و حساسیت های او را می بینم، فکر می کنم کارگردانی توانی می خواهد که من به خود این جرات را نمی دهم و ترجیح می دهم وارد عرصه تهیه کنندگی شوم.

🔻ترلان پروانه: من ۱۸ ساله هستم. خداروشکر حساسیت بالایی ایشان بر لحظه لحظه فیلم داشتند و به اصطلاح خودشان اگر خوب نمی شد می گفتند “زندگی نداشت، نیض نداشت!” . گاهی مجبور می شدیم برای گرفتن برخی سکانس پلان ها یکی دو روز وقت بگذاریم.

**علیرضا داوودنژاد: ما متنی داشتیم که با آن تمرین می کردیم اما من اصرار داشتم که از آن عبور کنیم و وارد لحظه ها شویم و دیالوگ ها بجوشد. این اتفاق همان اتفاقی است که ما را از پیچیدگی ها روایت و تحول های شخصیتی بی نیاز می کند.

محسن تنابنده از آن دست بازیگرهایی است که نبض دارد و من را شگفت زده می کرد و با زیرکی نبض را از زندگی وارد صحنه می کرد.

**رضا داوودنژاد: برخی گمان کرده اند ما از یکی دو تصادف سعی کرده ایم این فیلم را بسازیم. ماجرای این فیلم اساسا ربطی به آن حادثه ندارد و به ۳-۴ سال پیش باز می گردد. ایده فیلم از خبری آمده بود که یک ماشین فراری ۸ میلیاردی وارد تهران شد. با آقای پرتویی صحبت کردیم و به طرحی به اسم «آقازاده» به تهیه کنندگی من رسیدیم که نهایتا به نتیجه نرسید و نهایتا با پیشنهاد بهتر آقای کوثری این پروانه در اختیار ایشان قرار گرفت. این یکی دو تصادف اخیر که می گفتند با ماشین پسر آقای قلعه نویی رخ داده اساسا بعد از این ماجراهاست و ربطی به این فیلم ندارد.

**علیرضا داوودنژاد: در یک جمله باید درباره «فراری» بگویم: جرات نمی کنید دوباره این فیلم را ببینید.

نشست پرسش و پاسخ فیلم سینمایی «فِراری» به کارگردانی علیرضا داودنژاد با حضور عوامل فیلم و اهالی رسانه در سالن سعدی برج میلاد برگزار شد.

به گزارش ستاد خبری جشنواره فیلم فجر، نشست پرسش و پاسخ فیلم «فراری» با حضور علیرضا داودنژاد کارگردان، جهانگیر کوثری تهیه‌کننده، رضا داودنژاد، ترلان پروانه، سیماتیرانداز، محسن تنابنده بازیگر، محمود کلاری مدیر فیلمبرداری، حسن حسن‌دوست تدوینگر، یحیی سپهری‌شکیب آهنگساز و پرویز آبنار صدابردار این اثر سینمایی برگزار شد.

در ابتدای این نشست علیرضا داودنژاد درباره ساخت این فیلم و فضای ذهنی خودش گفت: من فکر می‌کنم سال به سال که می‌گذرد باید بگوییم دریغ از سال قبل. چون هرچه که می‌گذرد روحیه انفعال، تقلید و مصرف‌زدگی بیشتر ترویج و روحیه ابداع کاهش پیدا می‌کند که این شرایط خیلی نگران کننده‌ای است. فیلم «فِراری» هم تحت تاثیر این تلقی من از جامعه بوده است.

وی ادامه داد: همیشه نگرانی درباره آینده دارم و فکر می‌کنم این نگرانی را باید به این شکل در فیلم نشان داد، چون بسیار جدی درباره آینده نسل جدید نگران هستم و در چشم‌انداز من شرایط نگران کننده وجود دارد که آن را به این صورت که در «فِراری » بود، به تصویر کشیدم.

کلاری که فیلمبرداری این اثر را برعهده داشته است، در پاسخ به کیفیت تصویر فیلم عنوان کرد: این فیلم شیوه ساختاری خاصی داشت و از ابتدا قرار بود که همین چیزی باشد که امروز دیده‌اید. اصلا جنبه جذابیت فیلم برای من این بود که تجربه جدیدی را خواهم داشت، چون در این کار سه دوربین کوچک که روی ماشین نصب می‌شدند، داشتم و دیگر نمی‌دانستم کجا و چطور فیلم می‌گیرد. همه سکانس‌ها و همه بخش‌ها با همین سه دوربین فیلمبرداری شد.

وی در ادامه توضیح داد: فیلم‌هایی که با این شیوه فیلمبرداری می شوند، بخش اعظمی از کار به دوره بعد از فیلمبرداری برمی‌گردد که ما چندان فرصت نداشتیم و سه روز قبل از اینکه شما آن را ببینید، حاضر شده بود. اما به طور کلی این فیلم در ذات، نوع و شکل تصویرپردازی همان هدفی را دنبال می‌کرد که روی پرده دیدید و همان چیزی بود که باید اتفاق می‌افتاد.

سپهری‌شکیب که پیش از این در فیلم «مرهم» با علیرضا داودنژاد همکاری داشته و آهنگساز اثر تازه این کارگردان نیز بوده است، درباره شیوه شکل‌گیری موسیقی فیلم اظهار کرد: فضای این دو فیلم با یکدیگر فرق می‌کرد و دلیل این تفاوت این بود که «مرهم» روایت امیدوار کننده‌ای داشت، در حالی‌که «فراری» شامل چالش‌هایی می‌شد و همچنین فضای مدرنیته‌ای هم داشت.

وی ادامه داد: از ابتدا با آقای داودنژاد روی فرم موسیقی کار می‌کردیم و این نکته را در نظر گرفته بودیمکه فرهنگ و داستان ایرانی داریم و ساختار ارکستر باید به شکلی جلو می‌رفت که به فضای داستان بخورد. همچنین باید بگویم که در این پروژه شاگردی می‌کردم و چیزهای زیادی را یاد گرفتم.

تنابنده بازیگر این اثر سینمایی نیز در پاسخ به شیوه کار در این پروژه بیان کرد: پروسه کارگردانی با آقای داودنژاد بسیار طولانی بود. یادم است وقتی سر پروژه »پایتخت» بودیم، آقای داودنژاد آمدند و مدت زمان طولانی با هم حرف زدیم و زمان گذراندیم. آقای داودنژاد در ابتدا باید بازیگر خودشان را دوست داشته باشند که این شیوه کار برای من تجربه جدیدی بود.

وی در اشاره به لهجه قمی که داشت، عنوان کرد: پیشنهاد این لهجه از طرف آقای داودنژاد بود و می‌گفتند اگر این شخصیت لهجه‌ای نزدیک به تهرانی داشته باشد و پایه شخصیت مذهبی هم داشته باشد، نتیجه بهتری دست می‌دهد. همچنین چند فامیل قمی داشتند که از طریق همین اشنایی به نتیجه‌ای که می‌خواستیم رسیدیم.

این بازیگر در پاسخ به این پرسش که بازی در مقابل بازیگری از یک نسل دیگر کار سختی برای او بوده یا نه، نیز اظهار کرد: احساس می‌کنم با حضور آقای داودنژاد معضلی در این‌باره وجود نداشت. ما جلسات زیادی را قبل از فیلمبرداری تمرین کردیم، معاشرت داشتیم و با یکدیگر آشنا شدیم.

تنابنده همچنین با اشاره به اینکه بخش زیادی از فیلم نماهای بسته‌ای داشته، بیان کرد: وقتی ۷۰ درصد از فیلم به شکلی باشد که که بازیگر کمتر امکان استفاده از حرکت‌های بدن خودش را داشته باشد، کار سختی پیش رو دارد و بازی در اتمسفری که میان دو بازیگر است، شکل می‌گیرد که در حقیقت این در کنار هم بودن بازیگرها و پیش رفتن با یکدیگر است که به نتیجه نهایی دست پیدا می‌کنند.

پروانه که بازیگر مقابل تنابنده در فیلم بود نیز درباره نقش خود توضیح داد: ما جلسات خیلی زیادی قبل از فیلمبرداری تمرین داشتیم و آقای تنابنده در این نقش کمک زیادی به من کردند. چون وقتی دو نفر در تصویر هستند، باید با یکدیگر ارتباط بگیرند، از همین رو در ابتدا من و آقای تنابنده بودیم که با یکدیگر در ارتباط بودیم و در ادامه به رابطه گلنار و نادر رسیدیم به طوریکه وقتی بازی می‌کردیم خود من نمی‌دانستم ترلان در چه حالی است و چه کاری انجام می‌دهد و کامل در نقش گلنار قرار گرفته بودم.